Een eitje voor de papa...

Nog een verhaal van lang geleden. Misschien spraken de dieren toen nog wel.

Het was op een mooie zomerse zondagmiddag en we zouden een koud buffet gaan opzetten ergens in een klein stadje dicht bij Brussel. Ik werkte toen bij een traiteur, zie je?

We reden met een propvol geladen stationwagon ergens tussen Mechelen en Brussel... toen het noodlot toesloeg! We kregen een lekke band. Rechts achter.

Iedereen uit de auto,... toen lukten we er nog in om zeven personen in één auto te stoppen, plus alle borden en glazen en voedingswaar. De auto moest leeg gemaakt worden want de krik stak onder de laadvloer.

Goed, de krik onder het koetswerk gezet... en wat bleek: het was een foute krik. Waarschijnlijk van een andere auto. Dan maar van de nood een deugd gemaakt en zo goed en kwaad het ging een poging ondernomen om de  auto toch omhoog te krikken. Tot de krik gewoon door het verroeste chassis van de wagen heen schoot, terwijl een stapel borden in de vernieling helpend.

En daar sta je dan.... Ergens ten velde waar je niemand kent, geen GSM’s, die bestonden toen alleen nog maar in de verhalen van Suske en Wiske. In hun schoen, weet je nog ?

Kapotte wagen, geen krik, en een honderdtal personen die bijna aan tafel zaten te wachten om aan te vallen aan het buffet.

Even verder zagen we een garage van Renault en daar zouden we een poging wagen, of die brave garagist ons misschien niet verder kon helpen...

Een mens moet niet altijd pech hebben in het leven, die hadden we nu al genoeg, en een sympathieke jongeman ( nu , ja ?) met een handvol kleine kinderen aan de ene hand en een garagekrik meeslepend aan de andere hand kwam ons ter hulp.

- Ach, ja het was wel zondag, maar met pech zitten en dat in onze situatie....! We zijn op aarde om mekaar te helpen, niewaar?

Het duurde geen 10 minuten of er stond een ander wiel onder de wagen en we konden verder rijden richting Brussel. Hij zou zelfs de lekke band herstellen tegen vanavond als we terug kwamen.... het risico om nog eens  lek te rijden was redelijk klein.

Af en toe dachten wij wel dat er een speciale engelbewaarder bestaat voor traiteurs...!

In de late namiddag, het buffet was afgelopen en we reden terug huiswaarts.

Er waren minder gasten gekomen dan voorzien en de auto stak nog vol met diverse overschotten. Misschien wel genoeg voor een twintigtal personen.

Nog even de herstelde band gaan ophalen en dan zat onze dagtaak er bijna op.

Toen  we aan de garage kwamen zat de brave man buiten naast zijn voordeur, samen met zijn vrouw, zijn kinderen en de hond. Het herstelde wiel stond naast hem.

Op een zondagnamiddag aan zijn voordeur zitten was toen nog een traditie...

- Hoeveel de herstelling kostte ? 

- Oh, zo weinig maar en dat op een zondag ?

Maar hebben jullie al eten voor vanavond ?

’ t  Zouden maar boterhammen zijn...

- Enne hebben jullie beleg genoeg om daar bij te eten ?

- Kom we zullen even een handje toesteken. De vrouw des huizes werd aangemaand om alle kommen en potten die ze in huis had naar buiten te halen....

Toen startte buffet nummer twee.

De familie stond in slagorde te wachten, elk met een bord in de hand. 

- Kom steek je bord uit:

-een eitje voor de papa,

-een eitje voor de mama

-een eitje voor het dochtertje

-een eitje voor de zoon

-een eitje voor de hond...

-een stukje zalm voor de papa,

-..... enz...

Zo gingen we nog even door tot de garagistenfamilie begon te klagen dat ze veel te veel te eten kregen...

- Bel dan de familie of de buren maar..!

We zijn vrolijk naar huis gereden met een hersteld wiel en in Mechelen zijn we een goede portie frieten gaan eten, met stoofvlees en mayonaise...