Ooit ben ik nog slakkenkweker geweest. Niet gewild maar per toeval.
Nu heb ik het niet over die slijmerige bruine naaktslakken maar wel over die schattige beestjes die men in ’t schoon Frans ‘escargots’ noemt. De meesten kennen ze alleen van op hun bord in de bistro of uit de diepvries van de Aldi.
Ook weer lang geleden, heb ik in de Provençe jeugdkampen begeleid. Er kwamen dan scouts- of andere jeugdgroepen op kamp, die kregen een tent, wat keukengerei en materiaal om te sjorren en verder was het aan hen. Ik was “opperfoerier” maar hield me meer bezig met de verkoop van dranken en zette de jeugd zo aan tot het consumeren van alcohol die ik verkocht onder de vorm van lokale Provençaalse wijn..
Als het goed weer was, liep iedereen gelukkig en vrolijk rond maar o wee als het ooit eens regende, dan daalde het humeur snel onder nul.
Eén persoon zijn humeur steeg dan naar de top... het mijne!
Als het regent komen de escargots toch naar buiten uit hun schuilplaatsen! De Fransen worden dan collectief zot en gaan “en masse” op zoek naar escargots. Uitspraken zoals “c’est une femelle, elle a les yeux bleus !” zijn dan niet uit de lucht.
Ik werd dan even zot als de Fransen en zocht verwoed mee naar eentje of veel 'femelles' met blauwe ogen.
Nu moeten wilde slakken op zijn minst een tiental dagen vasten vooraleer ze mogen gegeten worden, om er zeker van te zijn dat ze eventuele giftige planten, die ze zouden gegeten hebben, ook hebben uitgescheiden. (Met d…)
Als er voldoende tijd was om gedurende die tien dagen te wachten, vooraleer de slakken te consumeren, dan werden de escargots ter plekke klaar gemaakt, indien niet, gingen ze mee naar België en dan belanden ze daar in de pot.
Zo is er ooit een lading slakken in Brugge terecht gekomen. Naar het schijnt zou er nu in de omgeving van Sint Michiels een slakkenkolonie leven. Zou best kunnen, mijn slakken zijn daar toen ontsnapt. Allemaal gaan lopen…
Ook is een zootje slakken eens mee naar Antwerpen gekomen en toen liep het ook fout, maar minder erg!
Ik dacht dat alle escargots in de pot waren beland maar één exemplaar is in de zak blijven zitten ! Enkele dagen nadien heeft mijn vrouw het beestje gevonden in de wasmand, hoe het daar terecht gekomen is, wie weet ?
Wat doe je dan met zo één slak? Buiten zetten op het koertje tussen de bloempotten en nadien compleet vergeten.
Op een zeker ogenblik zie ik dat mijn vetplantjes (alle twee) aangevreten zijn door één of ander beest. Na controle bleken het mini slakjes te zijn, hoogstens vier millimeter groot.
De levenscyclus van de slak kennende wist ik onmiddellijk wat er aan de hand was.
Die ene slak die ik buitengezet had was een bevrucht exemplaar, die heeft eitjes gelegd in een bloempot en nu waren de kleintjes mijn planten aan het verslinden bij gebrek aan lekker voedsel.
Vermits zo’n kleine beestjes niet de moeite waard zijn om opgegeten te worden mochten ze voor mijn part blijven leven.
Nadien wat “slakkenkunde” gaan studeren en alras wist ik dat slakjes graag wortels, witloof, koolbladeren en vooral spaghetti geweldig konden appreciëren… dit bij gebrek aan de gewone wilde planten op een Antwerps binnenkoertje. De slakjes groeiden als kool en werden al snel heuse slakken.
Maar nu, wat kan men doen met een vijftigtal slakken ? Voort kweken zeker!
Van één slak zou er na verloop van tijd niet veel meer overblijven van het kweeksel, inteelt noemt men dat, en dus bij de volgende trip naar Frankrijk kwamen er steeds enkele “vreemde” slakken mee om het geslacht intact te houden. Nieuw bloed inbrengen als het ware.
Mijn slakkenkwekerij liep als een trein. Als het op een zomeravond regende kon ik niet buiten komen zonder ook maar één van de beestjes onopzettelijk plat te trappen. Vooral schattig was het als ze aan het eten waren van een handvol ongekookte spaghetti. Net het laatste avondmaal! Vierentwintig slakken aan één kant van het bosje spaghetti en vierentwintig aan de andere kant, mooi op een rijtje.
Worteltjes aten ze volledig leeg, alleen de schil bleef over. Ook courgette was zo een geliefde groente.
En kweken jongens (en meisjes), kweken, …erger dan de konijnen…
Een slak kan in principe zichzelf bevruchten maar vermits dat maar een saaie bedoening is doen ze het toch maar met zijn twee. Eerst gaan ze op zoek naar een bereidwillige partner, ze zetten zich kop tegen kop, dan komen er een paar lange buisjes te voorschijn die elke slak bij de andere ergens in een openingetjes friemelt, u begrijpt het wel hoop ik?
Maar het verschil met zoogdieren is dat er nu niet één slak maar allebei de beestjes tegelijk bevrucht worden op deze manier. Het hele ritueel duurt naargelang de temperatuur en vochtigheidsgraad enkele uren tot zelfs twee dagen. Ik heb ooit een groetenkratje omgekeerd boven zo een parend koppeltje gezet omdat de sukkelaars in de brandende zon zaten. ’t Zou misschien hun dood geworden zijn !
Er was één slak, een supergrote, die herkenbaar was uit al die honderden : Jozefien !
Koeien krijgen toch ook een naam, of niet soms?
Mijn vrouw volgde toen Franse les en zoals dat meestal gaat bij taallessen moest zij een spreekbeurt geven, in het Frans uiteraard, maar zij wist maar niet welk onderwerp te kiezen. Ik heb haar dan voorgesteld om als titel : “La vie sexuelle de l’escargot” te nemen. Uitleg moest zij niet zoeken, zij wist zeer goed hoe het seksleven van de slakken in mekaar zat.
Als didactisch materiaal heeft zij Jozefien mee naar de klas genomen. De meeste mensen vinden slakken maar vieze beestjes, maar ’t zijn schatjes!
Zij, mijn vrouw, wou tijdens de les Jozefien op haar hand laten rondkruipen. Maar Jozefien was waarschijnlijk nog niet voldoende gemotiveerd om op te treden als superster van de avond en is op de grond gevallen, op de keiharde stenen vloer…
Resultaat: een serieuze bluts in Jozefien haar huisje.
Vrouwlief is in alle staten naar huis gekomen, de spreekbeurt was een succes, maar Jozefien was gekwetst ! Help, help…!
Toen heeft zij een half uur zitten prutsen om Josfinneke’s huisje met het binnenvlies van een eierschaal te repareren.
Jozefien heeft nog lang en gelukkig geleefd. Denk ik toch. Een gewone escargot leeft maar twee jaar of iets langer. Jozefien heeft het vier jaar uitgehouden in haar gedeukt huisje.
Hoeveel kleine Jozefientjes ze heeft voortgebracht weet ik niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten