Even geleden kreeg ik een mailtje van Tina, Tina Tequila…ze had een beetje gehoopt dat “haar” verhaal er ook bij zou komen.
Wel, Tina volgt op donderdagavond “lessen” bij een groep die wij de ‘kookclub’ noemen. Een groep mannen en vrouwen die als hobby, onder leiding van een leerkracht, allerlei gerechten klaar maakt en dit nadien ook samen opsmikkelen. Om zeven uur komen zij aan met de nodige flessen wijn en aperitief, koffie en zelfs enkele drankjes die als pousse-café zullen dienst doen.
Terwijl zij les krijgen, geef ik ondertussen les aan een andere groep leerlingen, meestal een theoretisch vak zoals: keukentheorie... aub... ! Tijdens de lesonderbreking ga ik dan even kijken bij de “kookclubbers” om te zien hoe het met hun gaat. De meeste van die groep kennen mij trouwens heel goed.
Op een mooie avond was de collega lesgever een bereiding “op zijn Mexicaans” aan het bereiden, weet ik nog veel wat het was, maar het was iets waar tequila in verwerkt werd.
Ergens in de keuken op een tafel stond een zo goed als lege fles tequila maar met nog net één grote slok er in. De lesgever geeft mij een teken van : neem maar… en santé...
Dus de tequila uitgegoten in een wijnglas en er één slokje van gedaan. Nog wat verder gaan praten met François mijn rechterhand en trouwe assistent.
Ik wil opnieuw een slokje doen van mijn glas maar... er zit verdomme toch wel water in het glas zeker !!!
Ondertussen zag ik dat iedereen geamuseerd naar mij keek. Al die de boeven wisten er van!
De eerste gedachte is dan, de snoodaards, ‘k zal ze pakken….
François heeft dan verklapt, gewoon met een oogbeweging, dat het Tina was die het mij geflikt had. Erg was het niet, ze had gewoon een identiek glas met water op de plaats gezet waar voordien de tequila stond. De echte tequila stond netjes in de koelkast, die ik later in één teug opgedronken heb om verdere accidenten te vermijden!
Sindsdien heeft Tina een andere familienaam gekregen; Tequila, Tina Tequila…
Nog een andere.
Ikzelf was dit maal de lesgever. Het te maken gerecht was waarschijnlijk iets in het genre van garnalen - of zeevruchtencocktail .
Ik maakte zelf de cocktailsaus als demonstratie. Alles stond netjes klaar, mayonaise die net daarvoor bereid was. Ketchup, Engelse saus, een glas cognac, tabasco, opgeklopte room en zo nog één en ander.
Tijdens het mengen van de ingrediënten voor de saus vertel ik nog aan de cursisten dat men de smaak van de saus niet onmiddellijk kan beoordelen omdat de verschillende toevoegingen de tijd moeten hebben om een nieuw smaakgeheel te vormen. Dus ook de cognac niet ineens in de saus gedaan, we zouden seffens nog wel eens proeven. Goed nog wat over en weer gepraat, ik proef van de saus en vind dat er nog wel een beetje meer cognac in mag. Ik reik naar het glas… en vol van leegheid was het !
Nooit de dader gevonden...! Ik kon toch moeilijk aan hun adem gaan ruiken!
En nog een.
Heel lang geleden stond er in de keuken een grijze metalen legerkast die gebruikt werd om er allerlei “varia” in op te bergen, om niet te zeggen dat het een chaotisch rommelnest was in die kast.
Maar…diezelfde kast was een ideale plaats om een fles met een kliekje wijn en een glas in weg te bergen.
Les geven vergt soms wel eens wat inspanning van de stembanden en af en toe een slokje smeersel verhelpt daar soms wat aan !
Dus de fles stond in de kast, het halfvol glas er naast… Tijdens een rustig moment even een slokje gaan doen en nu hadden de snoodaards van leerlingen ongemerkt toch wijnazijn in dat glas gegoten zeker,…. de boeven…!!!
Maar op dat ogenblik zat ik toch met mijn hoofd in die kast; dus kalm blijven, even stevig slikken, vijf seconden bekomen van de emotie en het azijnzuur, terug gaan naar de keuken en doen alsof er niets gebeurd was !!!
Ik zie nog altijd het ongeloof op de gezichten van de schurken !
‘k Kan jullie nu toch wel verzekeren dat een glas wijnazijn niet echt lekker is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten