De haan van Michel.

Ik heb mij weer eens laten in de luren leggen door Michel, onze Franse buurman in de Dordogne.
Ik werkte er toen in een kleine maar fijne "chambre d'hôte'..!

Sommige van de gasten vonden dat ze ’s morgens veel te vroeg gewekt werden door de haan van Michel. Het beest  begon reeds om vier uur in de ochtend, dus het holst van de nacht, aan het zingen te gaan…( Il  chante zeggen de Fransen…)

Ja zegde hij, ik sta nu om vier uur op om hem te voeren en dan stopt zijn gekrijs.

Volgens mij was er een veel eenvoudiger oplossing, daarbij een gebaar makend met mijn wijsvinger over mijn keel…’k zal er dan “coq au vin” van maken.

Zijn aandacht was plotseling gewekt, oh ja, wou ik de haan kopen ?

Ja, hij is maar zeven maanden oud, is altijd overvloedig gevoed geweest met bio-maïs en groenten en heeft nooit geen “granulés” gekregen, hij weegt zeker drie kilo, zo’n mooi beest zou ik nergens anders kunnen kopen ! Zijn vrouw zou de haan slachten en hij zou hem pluimen…

Om een burenconflict te vermijden, heb ik het beest gekocht en zo hadden de logés er ook geen last meer van.

’s Anderendaags komt Michel aandraven met een monsterlijk een vet kieken….

Een touw er rond gebonden om alles bij mekaar te houden, de kop zat er ook nog aan, een dik geel vel waar de pluimen afgebrand waren omdat ze er waarschijnlijk niet uitgetrokken konden worden, een echt boerenkieken, sorry,.. een boerenhaan …!

Hij voegde er nog aan toe dat zijn Marie-Rose zo’n mooie haan wel drie uur in de oven zet om het gaar te krijgen !

Ik had natuurlijk beter moeten weten, Michel heeft alleen legkippen en dat zijn rassen die als braadkip niet bruikbaar zijn, hoogstens om er bouillon van te trekken. Vermits hij beweerde dat het om een jonge haan (van zeven maanden) ging, had ik nog een beetje hoop.

Het haantje dan een dag laten besterven in de koelkast en daarna heb ik het gekookt volgens de regels van de kunst. Het beest ging amper in de grootste ketel die in huis was.

Nu dacht ik zo een jong dier zal na een uurtje, misschien een uur en een half wel gaar zijn.

Ja, ja, na twee uur koken was de haan amper gaar. Op de bouillon lag een vetlaag; twee vingers dik.

Het vlees van de poten was zo donker als dat van een oude stier, de borststukken waren van een aanvaardbare kwaliteit.

Ik heb van de poten “kip curry” gemaakt, maar het was niet om aan te zien, het vlees was veel te donker. Apollon, de geadopteerde hond, is er gelukkig mee geweest ! Het vette vel had hij voordien al opgepeuzeld.

Het borstvlees is toen veranderd in kippenragout, samen met veel champignons en lamszwezeriken, dat werd dat een succes.

Van de fond, de bouillon, heb ik nog een goeie consommé kunnen maken.

Uiteindelijk was de aankoop toch nog niet zo rampzalig.

Enkele jaren later stond diezelfde Michel op de lokale markt aan een “kippenkraam”, maar dan een kraam waar levende kippen verkocht worden. Hij stond daar te knutselen met een kartonnen doos met daarin een achttal kippen en wou die op de bagagedrager van zijn brommertje binden. Dat lukte niet zo vlot, en ook de verkoper was bereidwillig aan het helpen. Op dat ogenblik kwam ik er voorbij, in de auto, en stelde voor om zijn kippen, (goed opgesloten!!!), in mijn auto te stoppen. Goed, de kippen terug van de brommer gehaald, nieuwe verpakking gemaakt enzovoort…

Ondertussen, om zo maar een praatje te maken toch even aan de verkoper en Michel gevraagd, wanneer die kippetjes eieren zouden gaan leggen ?

De verkoper bekeek mij met zo een blik van :’t is er weer ene van ‘t stad zulle…

Het bleken braadhaantjes te zij!.